اشعار

رسیدم از سفری که مرا زِ پـا انداخت            مرا به حـلـقۀ لبخـند و ناسـزا انـداخت

رسیـدم از سفـری که یـتـیم را کـشتـند            از آن سفر که به زلفش چه شانه‌ها انداخت

عـاشق اگر به شوق تو پـرواز می‌كند            احساس خویش را به تو ابراز می‌كند

مُهرِ "زیارت" است كلیدى كه عاقبت            درهـاى بـسـتـه را به دلـم بـاز می‌كند

در میان این قـبـیـله ما گـدای زیـنـبـیم            ما حـسیـنـیون همیشه زیر پای زینبیم
زندگی اش را سراسر وقف محبوبش نمود            گریه کن های غم و درد و بلای زینبیم

می‌رسد بر دل تو بغض صدایم یا نه؟            می‌شـود بـاز به درگـاه تو پـایـم یا نه؟

بـنده‌ای آمـده با روی سیاهـش هیـئـت            می‌دهد صاحب این خـانه بهـایم یا نه؟

بیرون دویدم من ز خیمه، گریه کردم            رأس تو را دیدم به نیـزه، گریه کردم

مـن در پـی هـر کـودک تـنـهـا دویـدم            بعد از تو یک روز خوش از دنیا ندیدم

با خود اینگونه بیاد آورم اینک سخنت            چاره‌ای نیست بجز سوختن و ساختنت

گفتی آنروز:خدا کشته مرا خواسته است            دیدم از عهد و وفایت که بخون خفته تنت

برگـشتـه‌ام بـه کـربـبـلا یا اخـاالغریب            بـی تو دگر فـتـاده‌ام از پـا اخاالغـریب
قـدّم ز غـصه‌های تو شد تا اخاالغریب            بعد از تو نیست خیر به دنیا اخاالغریب

شبـیـه جـام، که دنـبال بـاده آمــده است           برای رفعِ عطش دل به جاده آمده است

دلی که اهـل نـظـر می‌شـوند تسـلیـمش           اراده کــرده‌ای و بـی‌اراده آمــده اسـت

آورده‌ام بـهــر  زیـــارت کـــاروان را            یک کاروان از یـاس های ارغـوان را

بـالا سـر و، پـایـینِ پـا، فـرقـی نـدارد            بـنـشانـده‌ام پیـش تو این قَـدّ کـمـان را

اربعـین شد باز هم از قـافـله جا مانده‌ام           گوشۀ هـیأت من غـمدیـده تنها مـانـده‌ام
کربلایم گیره یک گوشه نگاهت مانده و           از خوراک و خواب و از روز و شب آقا مانده‌ام

اول شـعــر تـبــرّک شـده بـا بـسـم الله            ابــتـدای هــمــۀ مـرثـیـه هـا بـسـم الله

هرکه دارد به سرش شور و نوا بسم الله            هـرکـه دارد هـوس کـربـبلا بـسـم الله

زیـنـبـم من که عـلـمـدار غـمم           بـه خــدا قـافـلـه ســالار غـمـم

من که پـیـغـمـبـر رنـج و آهـم           مـن سـفـیـر ابـی عـبــدالـلـهــم

باید نشست و از برکـاتى چنین نوشت            تا روز حشر از حسناتى چنین نوشت

از کـشتـى وسیع نجـاتى چـنین نوشت            از شور بهتر از عرفاتى چنین نوشت

ای که در چرخ وجودی آفـتابم یا حسین            آتش داغ تو کرد آخـر کـبـابم یا حسین

ای بهـار مـعـرفـت ای آفـتـاب زندگی            روز و شب از داغ تو در التهابم یاحسین

کـاش پـایِ دلِ ما هـم به نـوایـی برسد            اربعینی، حرمی، کرب و بـلایی برسد

آری آقـاتر از آنی تو که راهـم نـدهی            دارم امـیـد که از دوست نـدایـی برسد

هوای اربـعـیـن دارد دل بیچـاره ام یـارا           نگاهی کن نگـاهی کن دل بیچـاره ما را

نمی دانم دوبـاره می رسم تا کـربلا یا نه           کنم جاری به لب آقا قسم بر جان زهرا را

«چشم گریان سویت از شام خراب آورده ام»            «خیز، ای لب تشنه از بهر تو آب آورده ام»

گر بپرسی داغ تو با سینه خواهر چه کرد             قامت خم گشته ای بهر جواب آورده ام

ازآن ساعت که خودراناگزیرازتوجداکردم            توبرنی بودی ودیدی چه‌هادیدم،چه‌ها کردم

گمان بر ماندن و قبر تو را دیدن نمی‌بردم            ولی فیض زیـــارت را تمــنّا از خدا کردم

زینب رسیده ازسفری پر زاضطراب            سرگرم زمزمه ست ودلش غرق التهاب

ازمن به غیر این تن تیره نمانده است            شمع دلم شده زغمت قطره قطره آب

آمدم اینجا دوباره..لشگرت یادش بخیر           قاسم وعون وزهیروجعفرت یادش بخیر

اولین باری که اینجا آمدم یادت که هست؟           شد رکابم ســاقی آب آورت یادش بخیر